TA DAAM!

Oto najnowsza historyjka wymyślona zaledwie 6 godzin temu, ale obiecywana przez ostatnie pare dni.

Musiała skończyć ten projekt jak najszybciej. Czekało ją mnóstwo pracy, ale opłacało się. Opal jak zwykle nic a nic jej nie pomagała. Krzątała się tylko pod kopytkami Rarity.

-Opal! Bardzo cię proszę! To ważna sprawa! Muszę to zrobić jak najszybciej! Usiądź sobie tam zboczku, dobrze?

Rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Rarity nienawidziła kiedy ktokolwiek przeszkadzał jej w pracy. Podbiegła do drzwi zdenerwowana. Otworzyła drzwi.

Za drzwiami stał Spike.

-Spike co ty tu... – zaczęła Rarity.

-Cześć Rarity!- przerwał jej Spike. – Bo wiesz pomyślałem, że skoro skończyłem pracę w bibliotece to mógłbym ci pomóc.

-Doceniam to Spike, ale najlepiej by było gdybyś... 

-Świetnie! To w czym ci pomóc?

-Spike! Naprawdę. Mam bardzo dużo pracy i chciałabym mieć tu ciszę i spokój. – Rarity powoli przesuwała go w stronę wyjścia.

-Ach... No tak. – zasmucił się Spike.

Rarity widząc to chciała mu trochę polepszyć nastrój:

-Ale kiedy skończę na pewno coś się dla ciebie znajdzie!- krzyknęła za oddalającym się Spikiem. Wróciła do swojej nowej kreacji. Sprawnie zszywała nowe kawałki materiału.

Ostatnie pociągnięcia igłą.

Doda tylko trochę rubinów i...

-Skończone! – krzyknęła z dumą. – Mogę teraz iść do Pinkie Pie tak jak obiecałam.

Uśmiechnęła się. Każda jej wizyta u Pinkie Pie zapowiadała świetną zabawę.

Pinkie Pie otworzyła drzwi cała rozpromieniona. Na pysku miała mnóstwo lukru i czekolady. Z wnętrza Cukrowego Kącika dochodziły odgłosy chichotów i śmiechów.

-Nareszcie jesteś! Chodź! Będzie świetna zabawa!- Pinkie Pie śmiała się i skakała wokół Rarity. Obydwie klacze weszły do środka. 

Po imprezie czuła się świetnie! Zabawy z przyjaciółkami zawsze poprawiały jej nastrój. Przekraczając próg i przechodząc obok manekinów poczuła, że czegoś jej brakuje.

najnowsza kreacja była na swoim miejscy, więc chyba wszystko było dobrze.

Szybko o tym zapomniała i poszła spać.

Następnego dnia tuż po śniadaniu ktoś zadzwonił do drzwi. To znowu był Spike. Był dziwnie zestresowany.

-Słuchaj Rarity... Bo tak się zastanawiałem... Cz-czy teraz mógłbym ci pomóc?

-Och Spike! Naturalnie! Ale wiesz ja akurat nic nie robię i ...

-JAK TO NIC?!- zdenerwował się Spike. Przygotowywał się na to spotkanie cały wieczór, a ona tak po prostu mówi, że nic nie robi? W obliczu wielkiej złości wypuścił z siebie kłęby dymu po czym zaryczał wbiegł do środka butiku i rozerwał pierwszy lepszy strój. Pech chciał żeby to była najnowsza kreacja Rarity.